बंदिस्त खाट

आलीस का?
ये, ये, बस.
आसि या डोळ्यांतून आसवं गाळू नकोस,
तुझे मऊ गाल या अश्रुंनी भिजवू नकोस.

या मऊ गालांना आता,
कधी रग्गड काळे,तर कधी कोवळे,कोरडे ओठ चावतील,
तर कधी चावलेल्या दातांचे निशानही सोडतील......!

कधी करतील तुला हजारदा विवस्त्र,
आणि चढतील तुझ्यावर रोज एखाद्या पशुसारखं....!
एका नरकात फेकलेल्या कळीला चुरगळून,
घेतील आनंद कामसुखाचा,
स्वर्गसुखासारखा.........!

इथे तुला सत्य कधीही कळणार नाही,
चार बाय चार,
खोलीचं तुझं विश्व..
तुला कधी सांगणारही नाहीत,
तुला उपभोगणारे त्यांच खरं नाव आन गाव......!

ऊठ आता तू तयार हो,
तुझ्या प्रत्येक किंकाळीवर ठरलेला आहे हिस्सा,
या जागेचा, या वर्दीतल्या भाडखाउंचा....!
या, या, फुकटचं खाणाऱ्या खंडणीखोरांचा,
आणि,
खिळखिळ्या झालेल्या माझ्या या सांध्यांच्या दुरुस्तीचासुद्धा.....!

पण तू मला भिऊ नकोस,
कारण,
मि पाहिल्यात तुझ्यासारख्या खुपसाऱ्या.
चघळून चघळून तंबाखूसारख्या फेकल्या गेलेल्या,
तर कधी फुकटात वापरून माझ्या अंगावर झोकून दिलेल्या....!

आता मीही थकलोय या हेलकाव्यांना,
पण मी तसा नाही जसा तू समजते.
या लिंगपीसाट दुनियेत,
इथं मीच आहे एकटा पुरुष लिंगी....!
ज्याला तू बिलगू शकतेस,
आपल्या दिगंबर देहाने........!

आणि ऐकत राहीन मी तुझ्या या हुंदक्यानां,
तुझाच एक बंदिस्त खाट.
तसंच...!
जसं ऐकलंय मी,
तुझ्यासारख्याच तुझ्या अनंत बहिणींना...!!!!

प्रियनूज राजाभाऊ ढगे.