बधिर मी

बधिर मी

मह्या भोळ्या पिरमाचं रोप दुष्काळी पेरलं
मह्या भावनांचं बीज म्या माळरानी झोपाविलं.......

मोह पिरेम हे भोळं झालं खेळ आन सोंग
डोंबाऱ्याच्या दावणीचं मी मूकं लाचार माकडं......

तिचं सुपीक हो रानं मन पिरमाचा झरा
तोंडाला मी झऱ्याच्या थेंबा थेंबाला पोरका.......

तिच्या मिठीला आतुर देवा आदिकांची आस
झेलण्यास तप उभा उभा तिचं इवलं टिपूसं......

हसण्यांन रुसण्यानं मोह पोखरलं मन
पोखरल्या मनामंदी ठुलं आठवाचं सोनं.....

काळ्या मातीवणी डोळे त्यात भरलेलं इस
आठवांचा थेंब जणू वळवाचा ह्यो पाऊस........

प्रियानुज ढगे

बंदिस्त खाट

आलीस का?
ये, ये, बस.
आसि या डोळ्यांतून आसवं गाळू नकोस,
तुझे मऊ गाल या अश्रुंनी भिजवू नकोस.

या मऊ गालांना आता,
कधी रग्गड काळे,तर कधी कोवळे,कोरडे ओठ चावतील,
तर कधी चावलेल्या दातांचे निशानही सोडतील......!

कधी करतील तुला हजारदा विवस्त्र,
आणि चढतील तुझ्यावर रोज एखाद्या पशुसारखं....!
एका नरकात फेकलेल्या कळीला चुरगळून,
घेतील आनंद कामसुखाचा,
स्वर्गसुखासारखा.........!

इथे तुला सत्य कधीही कळणार नाही,
चार बाय चार,
खोलीचं तुझं विश्व..
तुला कधी सांगणारही नाहीत,
तुला उपभोगणारे त्यांच खरं नाव आन गाव......!

ऊठ आता तू तयार हो,
तुझ्या प्रत्येक किंकाळीवर ठरलेला आहे हिस्सा,
या जागेचा, या वर्दीतल्या भाडखाउंचा....!
या, या, फुकटचं खाणाऱ्या खंडणीखोरांचा,
आणि,
खिळखिळ्या झालेल्या माझ्या या सांध्यांच्या दुरुस्तीचासुद्धा.....!

पण तू मला भिऊ नकोस,
कारण,
मि पाहिल्यात तुझ्यासारख्या खुपसाऱ्या.
चघळून चघळून तंबाखूसारख्या फेकल्या गेलेल्या,
तर कधी फुकटात वापरून माझ्या अंगावर झोकून दिलेल्या....!

आता मीही थकलोय या हेलकाव्यांना,
पण मी तसा नाही जसा तू समजते.
या लिंगपीसाट दुनियेत,
इथं मीच आहे एकटा पुरुष लिंगी....!
ज्याला तू बिलगू शकतेस,
आपल्या दिगंबर देहाने........!

आणि ऐकत राहीन मी तुझ्या या हुंदक्यानां,
तुझाच एक बंदिस्त खाट.
तसंच...!
जसं ऐकलंय मी,
तुझ्यासारख्याच तुझ्या अनंत बहिणींना...!!!!

प्रियनूज राजाभाऊ ढगे.

बणाई

उन्हाळ्याचं ऊन जसंजसं तेजाळत होतं,तसंतसं आंग घामाचे पन्हाळ वकू लागलं.बळीराजानं आपलं रान नागवं करून उन्हाला तापवित बसिवलं होतं. कुठंतरी साळुंखी आपला चिवचिवाट करून लपलपल्या अंगाला आडूसा शोधत होती.बेभान सुटलेलं वारं, उन्हासंग शिवाशिव खेळत होतं. दोघजन मिळून रंग्याच्या घरी असणाऱ्या लिंबाला कानाखाली मारून गदागदा हालवीत होते.हालीवल्या सरशी पिकलेल्या लिंबोळ्या जीव सोडून जमिनीवर आपलं डोकं फोडून घेत होत्या.खाली लिंबोळ्यावर माशांचा थर साचला होता.लिंबाखाली एका कोपऱ्यात लाकडी बाजावर आपलं मळकं गोधडं आथरून सुगंधामाय घोरू लागली.तिच्या उशाला असणाऱ्या मळक्या लुगड्याच्या चिंध्या आण फाटक्यातुटक्या बोनदऱ्या मधी बांधलेली बॉटल,तिची होत असलेली आबाळ दाखवत होती.बाजच्या पायथ्याला बुधवड्यातली तांबडी कुत्री हापहाप करून लाळ गाळीत पडली होती.
पावसाळा आन उन्हाळ्यात मानसायची किलकील असणारा हा बुधवडा सुतक आसल्यावणी शांत आणी निपचित पडला होता.दूधपिते पोरं दूध तोंडात घेऊन आपल्या आईच्या कुशीत निपचित पडले होते.शहाणे-सुरते आपापल्या परीनं स्वतःला गर्मीपासून वाचावीत होती.वाड्यातली तरणीबांड पोरं गावात चाललेल्या लफडयांच्या गप्पा करीत आईच्या पारावर बसली होती.ही पोरं आख्या गावाची मायभईन इथंच एक करीत !कोन कोणाच्या मागं? कोण कोणाला आवडतं ,हा सारा प्रपंच याच पारावर होत असे.
पोरांची मैफल जमली.कचरू,नाम्या,सुभान,दादाभाऊ,राज्याभाऊ, सगळेजण गप्पा मारीत बसले होते.मधीच सुभाण्या काहीतरी चाळा करी आन साऱ्या गल्लीची शांतता त्यांच्या हासण्यामुळे खड्ड्यात गाडल्या जाई. दुपारच्या एक वाजल्यापासून यांची मैफल रंगलेली,ती आणखीनच रंगत-रंगत पार सूर्य बुडायला लागेपर्यंत चालूच होती. शेवटी सुर्यदेवानं आपलं उन्हाचं जाळं कमी केलं आणि गार वारा सुटायला लागला.आता कंबरेचा कना कुरकुर करू लागला.बसून-बसून पोरं कटाळली. सगळ्यांना घराची आस लागली. सांजच्यापारचा चहाचा वास नाक व्यापु लागला.सगळ्यांनी अंग झटकलं.सगळे उठू लागले.
तेव्हड्यात,
" ये कुठं हाईस रे ?" वाऱ्याच्या झुळूकीसंग रडकुले आणि हुंबत असलेले तुटक-तुटक शब्द,राज्याच्या कानाला स्पर्ष करून गेले.
"ये, तुम्ही काही आईकिलं का?"राज्यानी बाकीच्या पोरांना विचारलं.सगळ्यायनी आडव्या माना हालविल्या.
राज्या आणखिनही ती किंकाळी इसरला नव्हता,वेदनेने भरलेला त्यो आवाज आणखिनही राज्याचं मस्तक सोडीत नव्हता.तो उठला आपलं बुड झटकून पायात ती खिळे मारलेली चप्पल घालू लागला.सगळे निघायला लागले.
"लवकर यी रे$$$$$$" हवेशी झुंज करत हा आवाज मात्र सगळ्यायचं काळीज चिरून गेला.राजुच्या काळजात पाणी भरलं.डोळेही पाण्यानं डबडबले.ह्यो आवाज सगळ्यायनी आईकिला होता.राजुचे डोळे पाण्याने भरले.कुणाचाही ईचार न करता आईच्या देवळाच्या दहा-बारा पावलावर असलेल्या त्या बोळीतून, तो सुसाट वेगानी पळत सुटला.त्याच्या मागोमाग सुभान,नाम्या,सारे दगडु लागले.सगळ्यांची पावलं एकाच जाग्यावर रुतली.फेंदारलेल्या डोळ्यायनी सगळे एकटक पाहू लागले.समोरचं ते दृश्य पाहून कोणाला काहीच उमजेना.
ती ,'बनामाय' होती.हाड आन मास एक झालेली बनामाय!!!!!!
एका खोकल्याच्या उबाळीसंग ती बाजाऊन खाली पडली होती.कुत्र्यायनी उखरलेल्या मातीत तोंड खुपसून उसासे टाकीत होती.तडफडत होती!!बाजूच्या दगडावर डोकं आदळल्यामूळं सुजून पार कांड्याइतकं भाईर आलं होतं. आधीच बुधवाडा गावाच्या भाईर!आन त्यात पार गल्लीच्या ढुंगणाला दोन-चार हाताच्या बोळीपलीकडं शासनानं बनामायला राहायला घरकुल देलं होतं. त्या घरकुलात ती एकटीच राहायची.सारी पोरं डबडबल्या नजरेने त्या घराकडं पाहत होते.एकमेकांकडे पाठ करून जमीन फाडून निघालेले लिंबं पार आभाळाला भिडले होते.घरकुलाच्या दोन खोल्यायपुढं एक बारीक खूजं खोपटं म्हतारीनं स्वतासाठी बनवलं होतं. समोरचं आंगण कोंबड्यायनी उखरून उखरून पार खरूज आल्यागत केलेलं.त्या टीचभर खूरुड्यात जाण्याची कोणाचीही हिम्मत होईना! कोणीही त्या म्हतारीकडं जाईना.झोपड्यातून येणारा तो घाण दर्प पोटात ढवळाढवळ करत होता.राजेभाऊचं मन शांत बसत नव्हतं.त्याची धकधक अजूनच वाढत होती.शेवटी बेंबीच्या देठापासून त्यो ओरडला
"चला रे बनामायला भाईर आणू, जायची मरून बिचारी!"
बनामाय हुंबु लागली "कुठं गेलास रे, कव्हा येशील!"
शेवटी राजेभाऊच पुढं गेला,वाळलेल्या पऱ्हाटीवानी आपल्या दोन्ही हातात त्या हालक्या झालेल्या बनाआक्काला त्यानं उचलून आणलं.लिंबाच्या सावली खाली, त्या खरजूल्या मातीत,त्यानं तीला बाहेर आणलं.बाकीच्यांच्या जीवात जीव आला .सगळेजण हालचाल करायला लागले.दादाभाऊ अस्ताव्यस्त झालेलं लुगडं सावरीत होता.कोपऱ्यात ठेवलेल्या मान मोडक्या डेऱ्यातून सुभान पाणी घेऊन आला.त्यो मळकटलेला गिलास तसाच्या तसा बनामायनं आपल्या तोंडाला लावला.घट घट असा पाण्याचा आवाज येत होता.पाणी तिच्या पोटात जात होतं. तसा राजेभाऊच्या जीवात जीव येत होता.म्हतारीचा जीव हापकत होता.वर सांजचा सोसाट्याचा वारा ,आन उरातील खोकला बनामायला स्थिर होऊ देत नव्हता.

"काय झालं बना आक्का,कामून बोंबलू लागली खुळ्यागत!."काळजातली भीती लपवीत राजेंभाऊनं शब्द फेकला.
म्हतारीला स्वास घेणपन अवघड होऊ लागलं.त्या गटमटीत तीन आपलं दात नसलेलं तोंड इचकिलं, आन हासल्यासारखं केलं.हे हसणं,हसणं नव्हतं! ते होतं, एक मुक्त होत असल्याचं समाधान!ते होतं एका एका मुक्त आकाशात जाण्याचं स्वीकारलेलं आमंत्रण!पोरांच्या काळजाचा ठोका वाढला.साऱ्यांना भडभडायला लागलं.राजेभाऊच्या डोळ्यांत पाणी तरळलं .बुबळायवर आसवांची झालर आली.त्या झालरीवर बनामायच्या आयुष्यातील चित्र उभे राहू लागले!!!!!!!!!!!
बनामाय! गावच्या मरीआईला सोडून दिलेली देवदासी होती.भर जवाणीत ,भरल्या अंगानी तीनं आपल्या जवानीला जपत आईची सेवा केली.ती आईला रोज शेंदूर लावी.रोज तीचं झाम्पर बदली.सणासुदीला हिरवा चुडा अर्पण करी.पुनवलां,एकादशीला निवद आन चपात्या आईपुढी ठेवी.तिचं लग्न झालं होत.सोपान सोबत,हा सोपान जन्मताच अपंग.त्याला काही काम होत नसायचं.आईपुढी आलेल्या निवदावरचं ती कशी बशी जगायची.सोपान हा काही साधा नव्हता.त्याला अधून मधून घुरं येई !आन त्या धांदलीत त्यो बनाईला पार ढोरागत मारी.कंबरात मांडीवर कुठंही लाकडं मारी,नखांनी ओरबाडी. आन बनाई मुक्या गाईसारखी ओरडायची.हे मार खानं तिच्या जन्माला पूजल्यालं. असचं एका दिवशी बनामाय चुलीजवळ चहा करू लागली.ती आपल्याच धुंदीत होती.अचानक सोपाननि तिचे केस धरले.आन तिला मातीत घोळसू लागला.बनामायला कळलं की,त्याला घुरं आलं म्हणून!ती ठणठणा बोंबलू लागली .सोपान गप-गप म्हनून तिचं तोंड दाबू लागला.पण बनामाय दाद देत नव्हती.शेवटी सोपानआण्णा जवळ पडलेली फुकणी घेतली.आन फाडकन बनामयच्या थोबाडावर मारली.एकामागून एक त्यो तिच्या तोंडावर त्या लोखंडी फुकनिणे मारू लागला.बणाईचं तोंड रक्तानं माखलं. सारा बुधवाडा जमा झाला.सगळे आण्णाला धरू लागले.पण त्यो हत्तीवणी आडदांड !तो कुणाला आवरेना!बणाई तोंडाला हात लावून जोरा जोरात बोंबलू लागली.सगळी भावकी हळहळू लागली.बनामयची सगळी बचाळी फुकणीच्या मारासंग भाईर पडली होती.तिचे रक्तानं माखलेले दात मातीमध्ये विखुरले होते.
पुढं सोपान अण्णांचं आजरपन वाढलं.त्याच्या शेवटच्या दिवसात आण्णा इलाज आन भाकरिपाई आळ्या पडून मेला.ह्या येड्या नवऱ्यासंग तीन आखा जन्म काढला.त्याचा मार, राग,सगळं काही सोसलं. आन देवानही तिला दुःखाच्या सागरात आनंदाचे मोती दिले.सोपाना पासून तिला भरपूर लेकरं झाले.दहा लेकरं !! सरेंच्या सारे पोरचं!पन बापावानीच सगळे भूकमरी आन गरिबीपाई मेले.बनामायला वाटायचं एक तरी लेकरू जगावं.ती देवासमोर हात जोडायची.त्याला इनवायची. आपल्या आईमायला ती नवस बोलायची.पोटचा गोळा जगावा म्हणून चंद्रपुराला आणवानी पायांनी जायची.काय माहीत कशामुळं पण आईमायनं एक सुद्धा लेकरू जिवंत राहू दिल नाही.या तिच्या लेकरायला कव्हा भाकर मिळायची नाही.पोरं दारोदार जाऊन भीक मागून खात. कधी कोणी वाळलेले कुटके देई,तर कोणी हुसकावून लावी.असाच एक पोरगा सित्या पार मोठा झाला होता.चांगला लग्नाच्या वयात आला होता.पोटाची आग शमवण्यासाठी त्यानं आईपुढचे निवद खाल्ले.आन काय माहीत काय झालं?सीत्याच्या पोटात उमचळायला लागलं.आन पाय खोरून,भीतीवर डोकं आपटून त्यानं आपला जीव सोडला .पुढं एवढ्या मोठ्या घरकुलात बनामाय कैदासीनिवाणी एकटीच राहू लागली.
सारा इतिहास राजेभाऊच्या डोळ्यात भरत होता.त्याचे डोळे पाण्याने डबडबले.लहान लेकरासारखा तो ढसाढसा रडू लागला."आर काय झालं रे राजू?आसं कामून रडतुयास?येईन न त्यो? राजुला भान आलं.त्यानं पटकन डोळे पुसले.त्यो आणेबा होता,तिचा अकरावा मुलगा सोपान अण्णांन तिला दहा लेकरं दिले.आणेबा अकरावा होता. धाकट्या जाऊचा मोठा मुलगा. तो शहरात मास्तरकीच शिक्षण घेऊ लागला.पार दोन वरीस झाले पण त्यानं गावात पाऊल ठेवलं नव्हतं. पैसे लागले तर ,फक्त बनामायला पत्र पाठवित असे.आलेलं पत्र राजेभाऊं तिला वाचउन दाखवी. बणाई आनंदानं पत्र आलं म्हणून ,होईल तेवढं करून पैसे देई.आण राजू इमानदारीनं ते पैसे आणेबाच्या नावानं मनी ऑर्डर करी.

आज पाच महिने झाले,ना आणेबाचं पत्र ना तार!!!
म्हतारिचा जीव फक्त एकाच आसेवर जगतोय.आज पत्र येईल.उद्या माझा आणेबा मला भेटायला येईन.दिवसामागून दिवस जात होते.आणेबाचं पत्र येत नव्हतं.आणेबाची चाहूल लागत नव्हती.
आता म्हतारीचा श्वास घाबरा झाला.बणाई बोबडी बोलू लागली.तिची दमछाक होऊ लागली.तश्या स्थितीत तीनं राजुचा हात धरला.आन बोलू लागली."राजा तू जाय!त्याला घेऊन यी." राजेभाऊं उठला.त्यानं पुन्हा डोळे पुसले.आलेला घाम कॉलरणी पुसला.शेम्बडान भरलेलं नाक मातीत शिकरलं. आन बोलू लागला ...."हो आजे .....मी आत्ता जातो.. त्याला आत्ता घेऊन येतो...तुला काहीही होणार नाही.तू काळजी करू नकु...."
सूर्य मावळतीला लागला होता.मऊ वारं वाहू लागलं.म्हतारीचा श्वास थांबत होता.
आन........
राजेभाऊं आणेबाला आणायला आणवानी पायानी धावू लागला......

तळटीप- ही कथा काल्पनिक असून.या कथेतील सर्व पात्र काल्पनिक आहेत.कुठल्याही सत्य घटनेशी कसलाही संबंध नाहीं. संबंध आल्यास निव्वळ योगायोग समजावा..........

प्रियानुज ढगे
Priyanoojdhage@gmail.com

लैंगिकता आणि एड्स

शेवटच्या महि्न्यातील पहिला दिवस.हा दिवस येतो.प्रत्येकाचे सामाजिक भान जागृत होते.विचारवंतांची लेखणी खनखनते.पांढऱ्या कागदावर लेखणीचे वार होतात.पेपरात लेख छापून येतो.दिवस संपतो आणि सगळं काही त्या पांढऱ्या कागदावरच सीमित राहतं.औचित्य असतं जागतिक एड्स दिनाचं!असो!!
मुळात एड्स हा अतिशय गंभीर विषय.कधी आईच्या उदरातून बाळाला होणारा. तर कधी कामक्रीडेतून(लैंगिक संबंध हा शब्द टाळतो.कारण विषय फार गंभीर होऊन जातो.पण तो जास्त काळ टाळता येणार नाही!) आपल्या पार्टनर कडे संक्रमित होतो.वैज्ञानिकतेच्या चष्म्यातून पाहायला गेलं तर अगदी साधा आणि सोपा हा रोग.आपणाहून कुणाकडे जात नाही.किंवा कुणाला बोलवतही नाही.आपल्या सौम्य चुका, हलगर्जी पणा,अनास्था,किंवा हव्यासापोटी आपण त्याला आमंत्रित केलेले नसतानाही तो येतो.आणि कायमचा पाहुणा म्हणून राहतो,तो गौऱ्या स्मशानात जाईपर्यंत!
माणूस हा समाजशील प्राणी आहे.अन्न, वस्त्र,आणि निवारा,या बरोबरच त्याला त्याच्या भावणासुद्धा तेवढ्याच प्रिय वाटतात. भावणाचे विविध प्रकार .त्यात लैंगिक भावना ही विशेष,आणि सर्वांमध्ये असलेली.सर्वव्यापी!लैगिंकता हा विषय आला की भारतीय लोक सावध आणि सभ्य होऊन जातात.जसे की यांना या विषयाचं ज्ञान एकदम शून्य!आणि योगायोगाने एड्स या रोगाचा लैगिंकतेशी जवळचा संबंध.जोपर्यंत आपण असेच स्वतःला असे सभ्य समजत राहू आणि लैगिंकतेबद्दल खुलेपणाने चर्चा करणार नाही,तोपर्यंत एड्सवर चर्चा करणे आणि मोठे मोठे लेख लिहिणे हे सगळं व्यर्थच!एड्स हा रोग असुरक्षित लैगिंक संबंधाने होणारा रोग आहे.भारत सरकारच्या ,एड्स नियंत्रण संस्थेच्या २०१५च्या ताज्या अहवालानुसार ८७%एड्सचा प्रसार हा असुरक्षित लैगिंक संबंधाने होतो.एड्सग्रस्त पालकांकडून बाळास प्रसारित होण्याचे प्रमाण हे ५%आहे.संक्रमित रक्ताने हा रोग नगण्याच्या थोडे पुढे जाऊन म्हणजेच १% प्रसारित होतो.या रोगाचा बळी, तरुण वर्ग,ते भारताचा उत्पादक वर्ग म्हणजे वय वर्ष १५ ते ४९ मध्ये एकूण एड्सग्रस्तांपैकी ०.२६% इतका आहे.सद्यास्थितीला भारत देशात,सरकारी आकड्यानुसार २१.१७ लाख लोक हे एड्सने ग्रस्त आहेत.हा आकडा २०१७चा आहे. २०१५साली हीच संख्या २२.२६ लाख इतकी होती.आकडेवारीकडे पाहिले तर समजते रोगीची संख्या कमी होत आहे.पण ही संख्या कमी होण्यास लागलेला कार्यकाळ पहिला तर कळतं की,रोग्यांत झालेली घट ही तेवढी सुखकारक नाही.
काय कारण असावे,की सात वर्षाच्या कार्यकाळात ही संख्या जवळपास फक्त एका लाखाने कमी झाली.काय कारण असावीत की आणखिनही समाज तेवढा सजग आणि जागरूक झालेला नाही? खोलात विचार केला ,तर अनेक कारणं दिसतात.त्यापैकी,लैंगिकता या विषयावर चर्चा करण्यास असलेली अनास्था,आणि असलेला संकुचित दृष्टीकोन.दुसरे महत्वाचे कारण म्हणजे अज्ञान आणि अर्धवट ज्ञान.तिसरे म्हणजे जबाबदारीच्या भूमिकेच्या गांभीर्याची असलेली चणचण.विस्ताराने चर्चा करावयाची झाल्यास,अज्ञान आणि अर्धवट ज्ञान हे नेहमीच विघातक आणि घातक असते.या अज्ञानापोटी 'चला काही होत नाही'हा शब्द सर्रास वापरला जातो.आणि असुरक्षित यौन संबंध(समागम) घडवून आणल्या जातो.या असुरक्षिततेची दुसरेही अनेक कारणे आहेत.उदाहरणार्थ, कंडोम वापरल्याने समागमाचा पूर्ण आनंद भेटत नाही हा भ्रम असणे.असले अज्ञान घेऊन कित्येक लोक जगत जगतात.आणि माणूस गिळंकृत करणाऱ्या रोगास आमंत्रण देतात.अर्धवट ज्ञान हेसुद्धा खूप भयानक असते.याचे उदाहरण द्यायचे झाल्यास,कंडोम वापरावा हे माहीत असते.पण तो वापरण्याची पद्धत कोणती,याबद्दल 'तो'अनभिज्ञ असतो.तिसरे कारण म्हणजे जबाबदारीच्या भूमिकेबद्दल जागरूक नसणे.नीतिमत्ता सांभाळून आपण आपल्या कुटूंबाचेच नाही तर भारताचे अविभाज्य घटक आहोत.या जाणिवेची उणीव असने आणि याच उणिवेपोटी कळत नकळत बऱ्याच चूका होऊन जातात.आणि सर्वज्ञात परिणाम नंतर समोर येतात.
एड्स रोगविषयी जरी समाज जागरूक होत असला तरी सामाजिक पुढाकार घेऊन युवकांनी जनजागृती करणे अपेक्षित आहे.योग्य प्रशिक्षण घेऊन युवकांनी खेडोपाड्यात जाऊन लोकांना एड्स विषयी योग्य माहिती दिली पाहिजे.महाराष्ट्राच्या आरोग्य खात्याशी संलग्नित राहून औषधांचा प्रसार ,आणि उपायांचा प्रचार करणे महत्वाचे आहे.विविध संस्था,एन. जी.ओ. आपल्या परीने कार्य करत असतात.त्यांना प्रोत्साहन देणे गरजेचे आहे.रुग्णांना आपुलकीने वागवण्यासाठी कुटुंबियांना तसेच इतर लोकांना विश्वासात घेऊन हा रोग भयंकर नसून ,त्याचे वाईट पैलू तेवढ्याच सहजतेने त्यांच्या समोर मांडले गेले पाहिजेत.
शेवटी मीही फक्त एक लेख लिहितोय. माझा हा लेख सुद्धा 'जैसे थे'नसावा!मी मुद्दाम 'एड्स आणि लैगिंकता या विषयावर भर दिला आहे.जेणेकरून खुली चर्चा व्हावी.आणि तेवढाच माझा हातभार लागावा जनजागृतीसाठी!!!

कशाला धोका पत्करायचा!!!

सदर-फिदी-फिदी
प्रज्वल ढगे (प्रियानुज)

कशाला धोका पत्करायचा!!!

प्राणप्रिय सखे,

आज खुप दिवसांनी मी कुंचला उचलला आहे.पत्र लिहावंसं वाटत नव्हतं.वाटलं थेट व्हिडीओ कॉल करावा परंतु दुसरा पर्याय नाही.सगळे मार्ग मोदींनी आपल्या गुप्तहेरांनी व्यापून टाकलेले आहेत. ते आपलीच नाही तर सर्वांची माहिती लीक करतात म्हणे ! माझे इकडे चांगले आहे.तुही तिकडे मजेत असशील अशी माफक आशा करतो.सध्या मला ही मोदीहवा गोड लागत नाहीये.जिकडं तिकडं चोर आणि भामट्यांचा उत आला आहे.स्वतःचा मोबाईलसुद्धा कधी कधी माझं ऐकत नाही असं वाटायला लागलंय.प्रचंड तणावाखाली जगतो आहे मी सध्या.आता हाच झुक्या भाऊ बघ ना!फेसबुकवरची सगळी माहिती त्याने कुणालातरी देऊन टाकलीय म्हणे.फेसबुक जरा जपून वापर.तुझ्या माझ्या प्रेमाला धोका आहे म्हणे! माझ्या खास गुप्तहेराकडून कळलंय मला.तू तुझ्या फेसबुक प्रोफाइलवर आपल्या दोघांचा फोटो टाकला होतास ना...तो पटकन रिमूव्ह कर...!नाहीतर लोचा होईल.तशीही झुक्या भाऊने माफी मागितली आहेच म्हणा.पण काळजी घे.सध्या ते मोदी आण्णा माझ्यावर खूप खुन्नस धरून बसलेले आहेत.त्यामुळे त्यांना हे आपलं काही कळलं नाही पाहिजे. काय...! समजलना..!
त्या नमो ऍप वर अकाउंट उघडलं नाहीस ना..?खुप बनवेगिरी आहे ती...ते मोदी प्रत्येकाची माहिती स्टोअर करतात.आन वाढदिवस जवळ आला की,हॅपी बड्डेचे मेसेज पाठवतात म्हणे ....तुझाही वाढदिवस जवळ आला आहे.तुलाही ते मोदी आण्णा मेसेज करू शकतात.तेंव्हा जपून राहा.आणि हो...माझ्या व्यतिरिक्त तुला सर्वात पहिलं कोणी विश केलेलं मला अजिबात खपणार नाही.मीही माझं नमो ऍप डिलिट करत आहे.तुही कर!एवढेच नाही तर मी मेसेंजर,फेसबुक,वॉट्स ऍप सगळं काही डिलिट करत आहे.तुही सगळं डिलिट करच.कारण या मोदी आण्णाचा काय भरोसा नाय.तसे मी माझ्या ट्विटरवरून त्यांना खडसावलं आहेच.पण त्यांनी मोठा फौज फाटा तैनात केलेला दिसतोय.तेही माझ्यावर जोमाने प्रतिहल्ला करत आहेत.माझ्यावर सपासप वार होत आहेत.तुझ्या वाढदिवसाच्या दिवशी मी तुला खास बटनांचा फोन भेट देणार आहे.म्हणजेआपल्याबद्दल ते कसलीही माहिती मिळवू शकणार नाहीत.मीही तोच बटण्या फोन वापरायला काढतो आहे.तुझेच नाही तर पक्षातील सर्व पदाधिकाऱ्यांचे फोनही मी हिसकावून घेणार आहे.तसा मी अध्यक्ष या नात्याने एक फतवा लवकरच काढणार आहे.
असू देत...मी त्यांना घाबरत नाही.मीच जिंकणार ट्विटर युद्धात आणि २०१९मध्येही...!हे पत्र तुझ्यापर्यंत लवकरात लवकर मिळावे म्हणून मी एक विशेष ऍप शोधत आहे.आणि जर तरीही आपले हे पत्र लीक झालेच तर 'हजारे अण्णांच्या' बाजूला मीही टेंट लावून उपोषणाला बसणार आहे.काळजी घे.फोनची आणि तुझीही...!

फक्त आणि फक्त तुझाच
राहुल

विकास.....!विकास........!विकास.......!

सदर-फिदी-फिदी
क्रमांक-१०
प्रज्वल ढगे (प्रियानुज)

विकास.....!विकास........!विकास.......!

(आज फिदुमामा जरा जास्तच आनंदात होता.डोक्यावर मोदी चं नाव असलेली टोपी,गळ्यात कमळाचा फोटो असलेला गमछा,नवा सदरा घालून तो निघाला होता.आपले परम मित्र ताज महल (ता.म.) आणि लाल किल्ला (ला.की.) यांना भेटायला चालला होता.तसं ते नेहमीच भेटत असतात त्यांची भेट आज इंडिया गेटच्या चबुतऱ्यावर ठरली होती.ताज महालही आला होता भेटीला.तिघेही बसले आणि बोलणं सुरू झालं.)

ता.म.- काय म्हणतोयस फिदुमामा....!(खुल्या आवाजात)

फिदुमामा- काही नाही झक्कास....! (खुलून)
काय झालं रे या लाल किल्ल्याला असा का बसलाय ह्यो..मान टाकून....! (प्रश्नार्थक नजरेने ताज
महलला विचारत)

ता.म.- दुःखी आहे तो....!(कमी आवाजात)

फिदुमामा- आरे ये लेका काय झालं....!? (लाल किल्ल्यास विचारणिच्या सुरात)

ला.की.- काय केलं रे तुझ्या मोदी साहेबांनी माझं....? (रडकुंडीला येऊन)

फिदुमामा- काय केलं म्हंजी....? किती महाग इकला गेला बे तू...!असा काय रडतुयास.....!

ला.की.- मग काय करू..?

फिदुमामा- अरे लेका...तू तर आनंद साजरा करायला पाह्यजीस...! तुह्ये "अच्छे दिन" येणार हाईत..!

(अच्छे दिन म्हटलं की ताज महाल आणि लाल किल्ला यांना मळमळायला लागलं.परंतु त्यांनी मळमळ तशीच दाबली)

ता.म.- आरे ...आम्हाला असले "अच्छे दिन" नको होते रे...!

फिदुमामा- मंग कशे पाहिजी व्हते.....? (डोळे मोठाले करून)

ला.की.- आम्हाला भारत मातेच्या कुशीतच मरायचं होतं रे.....! कुणाचं गुलाम व्हायचं नव्हतं ......! (हताश
होऊन)

फिदुमामा- ते काय नाय आम्ही जिथं मर म्हनलं तिथं मरायचं आण जिथं जग म्हनलं तिथंच जगायचं..!...समजलं
का...?

ता.म.- असं का बरं...? (आपल्या घुमटाला खाजवत)

फिदुमामा- का म्हंजी....! आता आमची सत्ता हाय...!

ला.की.- आरे आमचं आमच्या मातेवर प्रेम आहे.आम्हाला स्वातंत्र्य आवडतं....! (समुजतदार पणे)

फिदुमामा- आहे नं पिरेम....! मंग तुम्ही आमच्यावर नाराज कसे काय व्हवू शकता....!आम्ही बी आमच्या
भारतमातेच्या सेवेसाठीच तुम्हाला ईकल हाई....!(आपली देशभक्ती जागवीत)

ता.म.- आरे आम्ही काय तुला कमी पैसे पुरवितो....! किती टुरिस्ट येतात आम्हाला पाहायला....!तुम्हाला पैसा
मिळतोच की..!

फिदुमामा- नाय ...नाय.त्यो पैशाचा सवालच नाय....! (हातावर थाप मारीत)

ला.की.- मग....? (डोळे मिचकवीत)

फिदुमामा - समद्यायचा ईकास झाला पाइजे....! आम्ही फकस्त इकासाची बात करतो...! (आपली डोक्यावरची टोपी
सावरत)

ला.की.- मग आम्हाला विकून कसला रे विकास....? (थोडं दम देऊन)

ता.म.- यातून काय भेटणार रे तुम्हाला...?(लाल किल्ल्याला दुजोरा देत)

फिदुमामा- काय सादनार मंजि....? समद्यायचा इकास होणार....! (मोकळा श्वास देत)

ला.की.-हुंमम कूछ तो दाल में काला है...! (भुवया उडवत)

फिदुमामा- नही रे भो....!दाल में काला नहीं रे...."दालमिया है वो...! त्यालाच इकला तुम्हाला(समजावणीच्या सुरात)

ला.की.- काय फायदा रे आम्हाला विकून.....? (जाब विचारत)

फिदुमामा- आम्ही गरीबायची बी काळजी घेतो....!आन शिरमंतायची बी.....!त्यायची काळजी नगं का घ्यायला....!
(कमळ असलेला शेला सावरत)

ता.म.- अरे ते आधीच धनाढ्य आहेत.त्यांची काय काळजी घेणार ....? (उत्सुकतेने)

फिदुमामा- ते काय नाय सांगायच...!परत्येकाला इसकिमीचा फायदा झालाच पायजे...! (मान डुलवत)
ईकास म्हंजी ईकास.....!

ता.म.- अरे पण....?(समजावून सांगत असतो.पण मध्येच फिदुमामा त्याला रोखतो)

फिदुमामा- बस्ससस....!लय झालं आता...!ताजमहल आता तू बी तयार ऱ्हायचं...!तुलाबी आम्ही ईकणार हायत
चूळ बुळ करायची नाय....! (दटाऊन)

ता.म.-आरे पण मी तर प्रेमाचं प्रतीक आहे रे..!(रोमँटिक होऊन)

फिदुमामा - आम्ही काय तुह्ये दुसमाण हाय का रे....! (मांडीवर हात ठेवून)

ला.की.- तस नाही रे........पण तुझे पंतप्रधान ....(बोलत असतो पण मध्येचा फिदुमामा बोलतो.)

फिदुमामा- तुझे नाही आपले म्हणायचं.....!(डोक्यावरची मोदींची टोपी सरळ करीत)

ला.की.- हो...हो....बरं ते आपले पंतप्रधान स्वतंत्रदिनी माझ्यावरूनच भाषण देत असतात...मग कुठे जाणार ते....?
(बाजी मारली या अविर्भावात)

फिदुमामा- कसं व्हनार म्हंजी...!!आम्ही बी भाडं देऊ.सोतंत्र दिसी...! (दातातील काडी काढत)

आता आम्हीसगळं काही ईकणार....!!(टाळ्या वाजवत)

ता.म.- मग काय होणार......! (प्रधानार्थक नजरेने)

फिदुमामा- अरे ..मग......ईकास व्हनार.... ईकास....!
सगळे लाभार्थी व्हनार.....!
सगळ्यायचा ईकास व्हनार.....!
अच्छे दिन येणार.......! (म्हणत फिदुमामा रस्त्याने घराकडे ओरडत पळत सुटतो)

(इकडे आपण विकले जाणार म्हणून ताज महाल रडत बसलं आहे.तो निस्तेज होऊन बसला आहे.लाल किल्ल्याने डोळे झाकले आहेत.तिकडून दालमिया वॉटर सप्लायर पाण्याचे जार घेऊन येत आहे.रस्त्याने "धिस प्रॉपर्टी इस बिलॉग टू दालमिया ग्रुप" च्या पाट्या रोवल्या जात आहेत.)